آیا کودک عصبانی شما عمداً نافرمان است یا از نظر احساسی دچار استرس شده است؟

آیا رفتار دشوار فرزند شما عمدی است؟

“او می داند که فریاد زدن به من و گفتن چیزهای ناراحت کننده خوب نیست.”
“ناگهان او عصبانی می شود و شروع به زدن و پرتاب کردن چیزها می کند. ”
” ما همه چیز را امتحان کرده ایم و او باید تا به حال بهتر بداند. ”

چرا نمی کند؟

مطمئناً به نظر می رسد که فرزند شما عمداً تحقیر آمیز بوده و بی احترامی می کند. برخی ممکن است این رفتار را “مخالف” بنامند. این یک باور اشتباه بزرگ است که بسیاری از والدین درباره فرزندان خود دارند.

این را در نظر بگیرید…

کودکی که از روی دست بلند می شود و بر سر شما فریاد می زند از لحاظ روحی دچار استرس است و آنقدر تحت فشار است که نمی تواند احساسات خود را مدیریت کرده و آنها را به شکل بالغ تری بیان کند. به نظر می رسد عمدی است ، اما به احتمال زیاد این یک واکنش استرس است.

رفتار ارتباط است. کودکان همیشه زبان یا درک لازم برای گفتن نیازهای خود را ندارند ، بنابراین نیازهای خود را از طریق رفتار خود بیان می کنند.

وقتی فرزند شما در بحران شدید است ، به او می گوید که چیزی درست نیست. او با احساسات بسیار بزرگی سر و کار دارد و به کمک شما نیاز دارد. در این حالت بیش از حد احساسی ، او استرس دارد و نمی تواند جلوی خشم یا گریه خود را بگیرد.

در اینجا توضیح ساده ای درباره آنچه در طول استرس در مغز اتفاق می افتد ارائه شده است.

احتمالاً در مورد پاسخ به استرس درگیری یا پرواز شنیده اید. این یک واکنش خودکار و فوری است که زمانی اتفاق می افتد که ناحیه ای از مغز ما به نام آمیگدال تهدیدی را درک می کند. فرقی نمی کند که تهدید واقعی است یا خیالی ، آگاهانه است یا نه. مغز ما با هورمون هایی پاسخ می دهد که بدن/ذهن ما را به مبارزه ، فرار یا یخ زدن می فرستد. واکنشهای شیمیایی فعالیت مغز مانند تفکر منطقی ، حافظه کوتاه مدت و توانایی تفکر در مورد پیامدها را سرکوب می کند. ما ممکن است فوراً به جای فکر کردن در مورد اعمال خود ، از نظر احساسی یا جسمی عمل کنیم.

به عبارت دیگر ، اگر فرزند شما در برابر تهدید درک شده (اعم از واقعی یا خیالی ، هوشیار یا غیرفعال) واکنش نشان می دهد و در حالت عاطفی شدید قرار دارد ، نمی تواند مستقیم فکر کند ، نمی تواند از کلمات خود استفاده کند و شما نمی تواند با او استدلال کند او چیزی را که دو دقیقه پیش گفتید به خاطر نمی آورد. اگر سعی کنید او را متوقف کنید که فریاد یا گریه خود را متوقف کند ، فقط بدتر می کنید.

بعداً در این سری ، مراحل خاصی را به شما می دهم که در این شرایط باید انجام دهید ، بنابراین می دانید چه باید بکنید. اما این فروپاشی ها علل علل عمیق تری هستند. مهم است که ابتدا درک کنید که در سیستم عصبی فرزند شما چه می گذرد. ​​

بیایید نگاهی به نحوه رشد مغز بیندازیم.

ابتدا جنبه های ابتدایی مغز توسعه می یابد. آمیگدال در بدو تولد تکامل یافته است. در طول دوران کودکی (و فراتر از آن) مغز عاطفی اولیه اغلب فعال می شود و بخشی از مغز را مدیریت می کند که تفکر بالاتر را مدیریت می کند – عملکرد اجرایی.

قشر پیش پیشانی قسمتی از مغز است که عملکرد اجرایی را مدیریت می کند. این شامل تفکر منطقی ، کنترل ضربه ، حل مسئله ، توجه ، پیروی از دستورالعمل ها ، ماندن در مسیر و مدیریت احساسات است. این بخش از مغز در حال توسعه مداوم است.

همه کودکان در راه توسعه عملکرد اجرایی پیچیده تری هستند. علوم اخیر مغزی به ما می گوید که رشد در دوران نوزادی شروع می شود و ممکن است 25-30 سال طول بکشد تا به طور کامل توسعه یابد.

من این را تکرار می کنم – ممکن است مغز استدلال فرزند شما تا سن 30 سالگی کاملاً تکامل نیافته باشد!

و حتی اگر کودک شما به طور طبیعی رشد می کند ، استرس باعث عقب نشینی کودکان در وضعیت های رشدی پایین می شود. اگر تا به حال دیده اید که سن نوجوان شما در رفتارهای چهارساله فرو رفته است ، می دانید منظور من چیست. شاید برای شما هم این سوال پیش آمده باشد که وای چه اتفاقی افتاده است؟ چیزی بسیار مهم برای او تهدید شد و استرس باعث شد “مغز بالای طبقه” او خاموش شود.

البته استرس بر بزرگسالان نیز تأثیر می گذارد.

طبیعی است که وقتی فرزندتان از ریل خارج می شود استرس داشته باشید ، مخصوصاً اگر فریاد بدی برای شما بزند. فرزند شما به کمک شما نیاز دارد ، اما این را به شما نمی گوید. در عوض او بی احترامی می کند و حتی ممکن است چیزهایی پرتاب کند یا به شما ضربه بزند. و این امر برای شما بسیار سخت می کند که بخواهید به او کمک کنید.

در اینجا به این نکته اشاره می شود: پاسخ استرس در همه افراد ، از جمله بزرگسالان اتفاق می افتد. و ممکن است بگویم ، مخصوصاً والدین! بنابراین هنگامی که بحران کودک شما باعث می شود مغز شما در طبقه بالا آفلاین شود ، هیچکدام از شما در آن لحظه به تفکر منطقی دسترسی ندارید.

به این می گویند که از نظر احساسی تنظیم نشده است. هر دو والدین و فرزندان بسته به میزان استرس زا بودن زندگی شما ، اغلب می توانند به این حالت برسند ، حتی چند بار در روز.

بیایید به بررسی عمیق تری بپردازیم که چرا کودکان ما دچار استرس و اختلال در نظم می شوند.