شگفتی ها و وحشت ها، برگرفته از دوران کودکی در یک منطقه جنگی

شگفتی ها و وحشت ها، برگرفته از دوران کودکی در یک منطقه جنگی

ST. IVES، انگلستان – هنگامی که پتریت هلیلاج 13 ساله بود و پناهنده جنگ وحشیانه در کوزوو بود، گروهی از روانشناسان ایتالیایی به اردوگاه او در آلبانی رسیدند و چند خودکار به او دادند.حلیلاج به زودی ده ها تصویر درخشان و کودکانه کشید. اما موضوعات آنها رنگارنگ نبود: در یکی، او تانک هایی را به تصویر کشید که خانه یک خانواده را منفجر کردند. در دیگری، یک گور دسته جمعی. تصاویر دیگر سربازانی را نشان می‌داد که بالای اجساد ایستاده‌اند، با اسلحه یا چاقوهای خونین ظاهراً برای جشن بلند شده بودند.روان‌شناسان در سال 1999 دو هفته را در اردوگاه گذراندند و سعی کردند به آنها کمک کنند. کودکان در آنجا آسیب هایی را که در طول جنگ تجربه کرده بودند، که در آن شورشیان آلبانیایی قومی علیه سربازان صرب می جنگیدند، پردازش می کنند. برای هلیلاج، یک آلبانیایی تبار، این آسیب ها بسیار بود. نیروهای صرب خانه او را به آتش کشیدند و پدرش را اسیر کردند. خانواده او از جایی به محل دیگر گریختند، تا اینکه به پناهگاه آلبانی رسیدند.تصاویر زنده حلیلاج روانشناسان را تحت تأثیر قرار داد – و نه تنها آنها: خبرنگارانی که از اردوگاه بازدید کردند مصاحبه کردند. او برای بولتن های خبری بین المللی. هلیلاج در آن زمان به یک برنامه تلویزیونی سوئدی گفت که خوابش با کابوس شکسته شده است. حلیلاج درباره این نقاشی ها گفت: «وقتی اینطور وقت می گذرانم احساس خوشحالی بیشتری می کنم.اکنون، بیش از 20 سال بعد، حلیلاج (تلفظ-LYE-له) یک چهره در حال ظهور در دنیای هنر اروپا است که آثارش در دوسالانه ونیز و در موزه‌های سراسر قاره به نمایش درآمده است. هلیلاج در جدیدترین نمایشگاه خود در تیت سنت ایوز، پاسگاه گروه موزه بریتانیا در کورنوال، انگلستان، به تصاویر تکان دهنده ای که در کودکی کشیده بود و بیش از حد دیده بود، بازگشته است. (نمایش، “خیلی آتشفشانی بر فراز این پر سبز،” تا 16 ژانویه ادامه دارد.)در یک تور اخیر از نمایشگاه، هلیلاج، 35 ساله، گفت که سال گذشته دوباره این تصاویر را دید و از آنچه کشیده بود شگفت زده شد. او در میان خشونت‌ها گفت: «من همه این پرندگان – طاووس و کبوتر – را دیدم و به بزرگی سربازان، شاد و مغرور بودند.» او افزود که فضا را برای ترسیم مناظری که به من احساس خوبی می‌داد، اختصاص داد. انگار می‌گفتم، “بله، وحشتناک بود، اما من هم می‌توانم رویا ببینم و دوست داشته باشم.”در نمایش بخش هایی از نقاشی های پسرانه هلیلاج در مقیاس بزرگی تکثیر شده و از سقف گالری آویزان شده اند، به طوری که هنگام ورود بازدیدکنندگان، با منظره ای فانتزی از پرندگان عجیب و غریب و درختان نخل روبرو می شوند. اما وقتی به آن طرف اتاق می‌رسند و دور می‌چرخند، متوجه می‌شوند که برخی از فرم‌های معلق در پشت آن با گزینش مخوف‌تری از ابله‌های هلیلاج چاپ شده‌اند: سربازان، تانک‌ها، چهره‌های ناله، خانه‌های در حال سوختن. این صحنه آرام به صحنه ای از وحشت تبدیل می شود.حلیلاج گفت که امیدوار است این نمایشگاه مردم را در مورد نحوه نمایش این درگیری توسط سیاستمداران و رسانه های خبری به فکر وادار کند. او افزود حتی امروز نیز برخی از قانونگذاران بالکان واقعیت جنگ در کوزوو را تحریف کردند تا برنامه های ملی گرایانه خود را تقویت کنند. او گفت، اما ساخت این نمایش همچنین به او کمک کرد تا با خاطرات خود کنار بیاید.کریستین مکل، متصدی ارشد مرکز پمپیدو در پاریس که کار هلیلاج را در بینال ونیز 2017 نشان داد، گفت که حلیلاج “هم به عنوان یک فرد و هم هنرمند اصیل بود – بسیار باز، خلاق، و انعطاف پذیر، و پر از تخیل.”او گفت که کار او به موضوعات جدی مانند ناسیونالیسم و ​​تبعید می پردازد، با این حال “همیشه یک نکته از فانتزی و شادی در زیربنای آنها وجود دارد.” مکل افزود، نمایشگاه تیت نشان داد که وعده اولیه او به عنوان یک هنرمند در حال تحقق است.ارزن شکولولی، رئیس سابق گالری ملی کوزوو که آثار هلیلاج را در آنجا نشان داد در طول مدت تصدی خود، گفت که این هنرمند همیشه از تاریخ کشور به عنوان نقطه شروع در کار خود استفاده می کرد، “اما هنر او بسیار بیشتر است” و هر کسی می تواند با آن ارتباط برقرار کند.در برخی آثار پیام های هلیلاج روشن است. در سال 2011، او 66 تن خاک از زمین های خانواده اش در کوزوو حفر کرد، سپس آن را در غرفه ای در آرت بازل، نمایشگاه هنر انباشته کرد و آن را برای فروش عرضه کرد. جنیفر چرت، یکی از گالریست‌های او، می‌گوید که «بدیهی است که کار درباره دلبستگی به خاک، ایده وطن و تبعید بود، اما جنبه بدبینانه‌تر «ارزش زمین چیست؟» نیز وجود داشت. >سایر قطعات گریزان تر هستند. برای کار دیگر، «مسموم شده توسط مردانی که به مقداری عشق نیاز دارند، هلیلاج نمایش هایی از شب پره ها و پروانه ها را بازسازی کرد که زمانی در موزه تاریخ طبیعی کوزوو به نمایش گذاشته شده بود، اما در طول جنگ به زوال ماندند. . هالند کوتر، منتقد هنری نیویورک تایمز، در یک بررسی در سال 2014 از آن قطعه گفت که هنر هلیلاج “بسیاری از هنرهای فعلی نیویورک را شبیه کرک می کند.”حلیلاج گفت که او مجموعه‌ای از رویدادها باعث شد که او را وادار به ایجاد نمایشگاه تیت کند که انگار سیاست در کوزوو و صربستان هنوز در دهه 1990 گیر کرده است. اکتبر گذشته، او قرار بود در یک دوسالانه هنری در بلگراد، صربستان – کشوری که کوزوو را به عنوان یک کشور مستقل به رسمیت نمی شناسد، کار خود را ارائه دهد. هلیلاج گفت که از این فرصت هیجان زده شده است، اما زمانی که برگزارکنندگان رویداد ملیت او را از فهرست رسمی شرکت کنندگان که به صورت آنلاین منتشر شده حذف کردند، ناامید شد.پس از شکایت او، مدیران آن دوسالانه را اضافه کردند هلیلاج اهل کوزوو بود در وب‌سایت دوسالانه، اما ستاره‌ای را با نام این کشور که توسط برخی نهادهای بین‌المللی برای نشان دادن وضعیت مورد مناقشه استفاده می‌شود، قرار داده بود. حلیلاج در اعتراض از این رویداد انصراف داد.در همان زمان، هلیلاج گفت ، او گزارش های خبری را شنید که می گویند الکساندر ووچیچ، رئیس جمهور صربستان، قتل عام رخ داده در طول جنگ کوزوو را “مصالحه ای” توصیف کرد. اگر سیاستمداران ناسیونالیست در مورد درگیری فانتزی ابداع می کردند. حلیلاج گفت: «من به عنوان یک شهروند و یک هنرمند احساس می‌کردم می‌خواهم بایستم و چیزی را خلاف روایت کنم.اما او. گفت که نمی‌خواهد بازدیدکنندگان در سنت ایوز فقط روی شو تمرکز کنند طرف تاریک ماست هلیلاج گفت که آنها باید به هنگام خروج از نمایشگاه تا ابتدای نمایشگاه برگردند و اگر به گذشته نگاه کنند، دوباره با چشم انداز فانتزی پرندگان و درختان عجیب و غریب روبرو می شوند. آیا آن پایان دلخواه منعکس کننده نظرات او در مورد کوزوو امروز بود؟”کاملا!” هلیلاج با لبخند گسترده ای گفت. او افزود که او درباره آینده کشور “بسیار بسیار مثبت” بود. هلیلاج اخیراً یک نمایش مشترک با آلوارو اوربانو، همسر و همکار هنری خود در آنجا اجرا کرد که در آن این زوج گل های پارچه ای عظیم در زیر گنبد کتابخانه ملی کوزوو در هفته افتخار. اینها شامل ماکتی از یک زنبق بود که بخشی از دسته گل نامزدی این زوج بود.حلیلاج گفت که کوزوو هنوز یک جامعه ماچو است، اما هیچکس “گوجه فرنگی پرتاب نکرده است” یا به جشن هنرمندان از عشق همجنس‌گرایان اعتراض کرده‌اند.حلیلاج گفت: «وقتی این اتفاق افتاد، زیر گل‌ها، برای اولین بار در زندگی‌ام احساس خانه‌ام کردم. دیگر نیازی به تصور طاووس و طوطی نبود.